Hoop!

De echte hoop in mijn leven is begonnen na een hele moeilijke periode. Voor die tijd dacht ik niet zo na over hoop. Ik was jong, het leven liep zoals het liep, ook niet altijd makkelijk, maar je hebt dromen over een toekomst die beter wordt. Kinderlijke dromen over ‘als ik later groot ben’ en waarin het leven fantastisch zou worden. 

Op het moment dat het leek te gebeuren, dat groot worden, vleugels uitslaan en de toekomst van mijn jeugddromen instappen, gebeurde er iets waardoor mijn leven op z’n kop stond. Ik kreeg op mijn 17e een heel ernstig ongeluk. Hierdoor veranderde mijn toekomst, ik belandde deels in een rolstoel of liep met krukken. Na anderhalf jaar ziekenhuis en revalideren was ik in zoverre hersteld dat ik weer toekwam aan ‘toekomst-denken’ hoewel ik niet wist hoe ik die moest gaan vorm geven.

Omdat ik wel het idee had dat ik iets wilde met mensen ging ik de opleiding voor agogisch werk doen. Veel beroepen in dit werk zijn lichamelijk te zwaar dus wilde ik dit als opstap gebruiken naar een HBO opleiding. Tijdens de opleiding werd ik ontzettend met mijzelf geconfronteerd. Door weinig stevigheid in mijn jeugd en door mijn hoogsensitiviteit kon ik de klap van het ongeluk niet goed verwerken en moest ik een tijdje in therapie. Het was echt een hele donkere periode en ik wist niet meer goed waarom ik leefde.

En gek genoeg, vanuit die hele diepe put, begon Hoop om het hoekje te kijken. Het begon bij het besluit om geen slachtoffer te zijn van mijn eigen leven. Tegen alle gevoelens van moedeloosheid en uitzichtloosheid begon het zaadje van hoop uit de donkere aarde omhoog te groeien. Ik richtte mijn hoofd naar de Zon. In eerste instantie als een baby, beetje stuurloos en schokkerig. Maar langzamerhand; en echt hier gingen jaren overheen; begon ik steeds meer zicht te krijgen op Hoop. Hoop, soms tegen beter weten in. Hoop omdat ik een God in de hemel heb die als Vader voor mij zorgt. Het mooie is dat Hij iedere keer mensen op mijn pad bracht, boeken liet lezen, waardoor dat zaadje van hoop steeds meer ging ontkiemen.

Er zijn daarna nog perioden in mijn leven geweest waarin het moeilijk werd. Onder andere toen ik werd geconfronteerd met autisme in mijn gezin. Alles stond weer even te wankelen, maar ik viel niet om. Want God stond aan mijn zij en was het stevige anker in mijn gezin.

Inmiddels ben ik heel wat jaren verder en word ik dit jaar 50. De tijd van net na mijn ongeluk lijkt zo ver weg. Lichamelijk gaat het heel erg goed en heb ik mijn rolstoel niet meer nodig*. Ik kan nu zeggen dat mijn leven mooi is. Achteraf gezien was God er altijd bij en is Hij al met mij begonnen, zonder dat ik het nog door had. Het zaadje van hoop is een enorme boom geworden waar ik tegen aan kan leunen als ik moe ben. Waar ik schaduw kan vinden als de zon te warm is. Waar ik mij aan vast kan houden als ik het stevig stormt.

Het gaat uiteindelijk in dit verhaal niet over mij. Maar over het zaadje van Hoop, over Jezus die ons hoop heeft gegeven door Zijn leven in de hemel te verlaten en af te dalen naar ons. Hij is onze grootste Hoop!

*Binnenkort ga ik voor één dag de rolstoel weer in om mee te kunnen lopen met een pelgrimstocht. Deze tocht wordt gelopen ter promotie van het boek I’ll push you. Lange afstanden lopen kan ik niet, dus ik had de keus om niet mee te doen…..of toch weer in de rolstoel te stappen om op die manier mee te kunnen doen. Mijn zusje duwt 🙂

© Geschreven door Hannah Kwantes-Felthuis

Prachtig geschreven Hannah! Dank je wel voor je prachtige bijdrage! Wilt u meer over haar en haar blogs te weten komen?  Ze is eigenaar bij atelier ‘hemel en aarden’. Kijk gerust verder op haar site https://www.hemelenaarden.nl/